'Een groot genot.'**** NRC

De 65-jarige Al Ward woont in afzondering op een stuk land in Nevada dat hem door zijn oudoom is nagelaten. Hij leeft met niets anders dan de herinneringen aan zijn tijd als reizende muzikant. Heeft hij de moed opgegeven en zien we hem afglijden richting de dood? Wat we zeker weten is dat deze man altijd zijn best heeft gedaan in het leven, maar nu op het randje van de afgrond balanceert na te veel tegenslag: ettelijke mislukte liefdes (één grote), verloren dierbaren, en al die veelbelovende bands die de eindstreep niet haalden.

Op een ochtend staat er ineens een oud, afgeleefd en schijnbaar blind paard buiten zijn hut. Op 1800 meter hoogte, vijftig kilometer van de bewoonde wereld van Tonopah en verzwakt door te veel alcohol, moet Al beslissen wat hij met het dier gaat doen. Maar bestaat het paard eigenlijk wel?

In de pers

‘Is Willy Vlautin een gitarist die uitzonderlijk mooi kan schrijven, of een auteur die toevallig ook nog eens goed gitaar kan spelen? Ach, wat doet het ertoe. Zijn muziek is een plezier om naar te luisteren, en zijn romans altijd een groot genot om te lezen. Zijn proza is vol van mededogen, hoe schraal hij dikwijls ook schrijft, en toch uitermate beeldend, als de literaire helden met wie hij wordt vergeleken.’**** NRC

‘Singer-songwriter Willy Vlautin schreef een roman die leest als een van zijn mooiste liedjes. Als romanschrijver biedt hij zijn lezers prachtige, betrokken portretten van mensen in de marge van de samenleving. Ploeterende musici die maar niet doorbreken waren tot dusver opvallend afwezig in Vlautins romans, maar in Het paard krijgen ook zij een stem. En wat voor een. Het paard is een roman over de troost van de muziek. Muziek die helaas meestal niet de wereld aan je voeten brengt, maar die altijd een schuilplaats biedt.’ de Volkskrant

‘Vlautin is misschien wel de scherpste stem in de rauwere Amerikaanse literatuur van nu.’ OOR

‘Een fraai en ontroerend stukje klassieke Americana. Via een elegant gecomponeerde flashbackstructuur doet Vlautin kond van een leven vol kleine ambities die sneuvelden in de loopgraven van de Amerikaanse meritocratie. Zijn boodschap is niet mis te verstaan: ook die levens kunnen de moeite waard zijn. Net als de romans waarin ze beschreven worden. Vakwerk van een schrijver die precies weet wat hij wel en niet kan.’ De Standaard

‘De Bruce Springsteen van de hedendaagse literatuur. Willy Vlautin geeft mensen in de marge van de samenleving een gezicht. Het paard gaat over Al Ward, een 67-jarige singer-songwriter die zich heeft teruggetrokken op het terrein van een afgelegen, ontmantelde goudmijn in Nevada. Wat een sfeerbeeld: een eenzame man, gebutst door het leven, in een uitgestorven mijnstadje midden in de woestijn. Alleen al van dit beeld word je een beetje droevig.’ Nederlands Dagblad

‘Een geweldige, rauwe roman over een countrygitarist op zijn retour.' AD MEZZA

‘Vlautin weet zijn lezers als geen ander diep te ontroeren met zijn personages, figuren die altijd aan de zijlijn van de maatschappij staan en zich met vallen en opstaan door het leven worstelen.’ Nouveau

‘De personages van Vlautin zijn kwetsbaar en beschadigd. Dakgootmensen noemt hij ze. Ze balanceren door het leven, en de kleinste misstap kan fataal zijn. Dit boek is ook een ode aan de singer-songwriters, aan het lied. En er is een paard. Een echt paard. En zolang je zorg kunt dragen voor een dier, kun je geen slecht mens zijn. Dat maakt dat er ook in de spreekwoordelijke dakgoot altijd hoop is. Het verhaal emotioneerde me echt. Fragmentarisch lees je het levensverhaal van de muzikant Al. Zijn relaties, zijn bandjes, zijn successen en zijn mislukk