Felsefe Fenerim

Evli, iki çocuk babası ve bir torun dedesiyim. 1953 doğumluyum. Köyden İstanbul’a getirildiğimde 6-7 yaşlarındaydım. 1960-70 yılları arasındaki çocukluğumu ve erken gençliğimi Osmanbey Ebekızı Sokak’tan Ihlamur Deresi boyunca Beşiktaş’a kadar inen gecekondu mahallesinde geçirdim… 1970’lerde Beykoz sırtlarında hisse tapulu bir arsaya daha lüks bir gecekondu kondurduk. Çatısı kiremitli tabanı kaba tahta döşemeli ve 3 ayrı odası vardı… Hepsi o kadardı! Ne su ne elektrik ne kanalizasyon vardı. Öyle duşlu küvetli fayans döşeli banyosu da yoktu. Mutfak tezgâhı dökme betondu; elbette dolapsız ve fırınsızdı, tezgâh altı da ipe geçirilmiş basma perdeyle gizlenmişti. Gazyağı ile çalışan pompalı ‘gaz ocağı’ vardı. 2011 yılına kadar Beykoz / Şahinkaya’da yaşadım. Şişli On Dokuz Mayıs İlkokulu’nu bitirdim. Parasız yatılı Darüşşafaka Lisesi sınavını kazandım. İki yıl hazırlık sınıflarıyla birlikte Darüşşafaka’da orta ve lise düzeyinde yedi buçuk yıl eğitim aldım. Zihinsel ve ruhsal kimliğimin temel taşlarını Darüşşafaka’da oturttum. Darüşşafaka’dan son yarı yılımızda bir sınıf dolusu arkadaşımla birlikte ayrıldık; okul idaresinin baskıcı tutumuna isyan etmiştik. Paşabahçe Ferit İnal Lisesi’nden mezun oldum. Üniversite giriş sınavında Çapa Tıp Fakültesi’ni kazandım. (1974-1975) Fen Fakültesi’nde tıp öğrencisi olarak bir yıl ders gördükten sonra bıraktım. Sorun hem ruhsal hem parasal yetersizliğimdi. Aslında o kadar da yoksul değildik. Sadece, babam fazlaca keyfine düşkündü; annem de zorunlu olarak fazlaca tutumlu ve bir o kadar da eli sıkı olmak zorundaydı. Ruhsal çöküntüm de sanırım ailemden umduğum maddi desteği alamayışın kırık bezginliğiydi. Fakülteyi bırakışım şimdiki bazı gençlere istediğim yaşamı seçme özgürlüğü gibi görünebilir. Öyle değildi. Asla bir özgürlük kahramanlığı değildi. İstediğim şey doktor olmaktı. Gene de meslek edinimi uğruna katlanacağım maddi ve ruhsal yoksunlukların, özgür kimliğimle var olma istencimi tutsak edeceğine ilişkin sezgisel bir korkuya kapıldığım oluyordu. İşin komik yanı, özgürlüğümü o kadar önemsemiş olsam da ne denli özgür olamadığımın farkında bile değildim. Koşullar bugünkü gibi değildi. Zordu! Burs olanakları çok kısıtlıydı ve genelde tanıdık torpiliyle işliyordu. Askeri burs vardı. Hekim subay açığından dolayı torpilsiz alınabilirmiş amma onun da ön koşulu fakültede üniformalı askeri öğrenci olmak ve mezuniyet sonrası epey bir süre orduda zorunlu görev yapmayı kabul etmekmiş… Ben de geleceğimin özgürlüğünü bağlamak istemedim. Hem zaten öğrenci disiplin sicilim de bozuktu; büyük olasılıkla burs almaya uygun görülmezdim. Lise sonda, sözde ‘anarşist davranış’ hükmüyle okuldan 3 gün uzaklaştırma almıştım. Kısadan gerçekse, züğürtlük paçadan akınca insanın ne hevesi ne cesareti kalıyordu… Askerliğimin son 10 ayını Belçika’nın Brüksel şehri Mons kasabasındaki NATO karargâhında BOQ (orduevi benzeri konuk evinde) resepsiyon çavuşu olarak yaptım. Askerlik sonrası iki üç yıl, mahalle arası süt ve yumurta satarak aile geçimini sağladım. İki ineğim 40-50 tavuğum vardı. Tavukları civcivden yetiştirdik. İnekleri veresiye ödemeyle almıştım. Yani kazandıkça ödeyecektim. Güvenip de bana veresiye inek satan Kömürcü Sabri Amca’ya minnettarım. Ahırı da eşimle birlikte sadece ikimiz yapmıştık. Mahalle daha da şehirleştikçe hayvancılık yapamayacağımı kestirebiliyordum. 1980 yazında inekleri ve tavukları satıp taksitle kelepir bir mahalle bakkalı satın aldım. Böylece, sıradan insan acılarını bakkal raflarına dizmeye başlamıştım… Beykoz Şahinkaya’da Bakkal işinde 21 yıl çalıştım. Doğduğum köye 2011 yazında yerleşip doğal ortamda yaşamaya başladım. Küçük bir meyve bahçesi kurdum. Ben ağaçlara, eşim de sebze işlerine bakıyor; hepsi ilaçsız ve gübresiz. Toprak, su ve hava neyi ne zaman verirse o zaman yemekteyiz. Kalan kısmına da emekli aylığı yetiyor. Topraktan alamadığımızı pazardan alıyoruz. Sonuç olarak sadelik içinde özgür kimliğimle yaşamayı becermekte olduğum kanısındayım.