Encyclopedia of World History: دانشنامه تاریخ جهان

اولین انسان‎ها، به معنای واقعی آن، حدود نیم میلیون سال قبل بر روی زمین می‎زیسته‎اند. این در حالی است که حتی ساده‎ترین شکل کشاورزی تا ده هزار سال پیش به وجود نیامده بود. ده هزار سال شاید مدت زمان زیادی به نظر آید، اما اگر آن را با نیم میلیون سال مقایسه کنید، چنان به نظر نخواهد رسید.

انسان نخستین

در حد فاصل نیم میلیون سال تا ده هزار سال پیش، انسان دو راه بیشتر نداشت یا اینکه از بین برود یا عملکرد موفق‎تری نسبت به حیوانات داشته باشد. یکی از کار‎های بسیار مهمی که انسان می‎توانست انجام دهد، همکاری با یکدیگر و تقسیم کار بود.

اولین نوع انسان‎ها

۱. اوستراپیتی کوس (AUSTRAPITHECUS) که اولین بار یک میلیون سال پیش ظاهر شدند.

۲. پیتی کانتروپوس (PITHECANTHROPUS) انسان پکن یا جاوه که مابین ۰۰۰/۵۵۰ تا ۰۰۰/۲۰۰سال قبل زندگی می‎کرده است.

۳. انسان نئاندرتال (NEANDERTHAL) که حدود ۰۰۰/۴۰ سال قبل از بین رفته است.

۴. انسان ماگدالنی (MAGDELANIAN) که تا حدود ۰۰۰/۱۲ سال قبل وجود داشته است.

در روزگار گذشته عقیده بر این بود که با کشتن تصویر شکار، شکار، شکارچی شانس بهتری برای کشتن نمونه واقعی حیوان خواهد داشت. به همین دلیل در بدن حیوانات نقاشی شده‎ای که در غارها وجود دارد، تعدادی نیزه‎ها و پیکان‎های فرو رفته را می‎بینیم. در واقع می‎توان انسان‎های غارنشین را اولین هنرمندان تاریخ دانست.

در ابتدا انسان‎ها بر روی درختان می‎زیستند. اما بعد‎ها محل زندگی خود را تغییر دادند و در غارها ساکن شدند.

از جمله کار‎های بسیار مهمی که انسان‎های اولیه موفق به انجام آن شدند، ساخت ابزار بود. دوره‎ای را که هیچ کس در جهان ابزاری بهتر از سنگ، چوب، استخوان و یا چرم نداشت، عصر پارینه سنگی می‎نامند. در این دوران مردمان چنان زندگی سخت و ساده‎ای داشتند که چیز زیادی از خود به یادگار نگذاشته‎اند. خانه‎های آنان، جائیکه زنان و کودکان به هنگام جستجوی شکار توسط شکارچیان در آن به سر می‎بردند، تنها یک پناهگاه ساده و طبیعی بود.

امروزه در بعضی از نقاط دنیا دنیا مردمانی وجود دارند که در وضعیت عصر پارینه سنگی زندگی می‎کنند. از جمله قبایل بوشمن در بیابان کالاهاری و تعداد دیگری از قبایل در آمازون.

پیدایش کشاورزی و دامپروری

تا آن جا پیش رفتیم که انسان‎ها در غارها به سر می‎بردند و در عصر پارینه سنگی زندگی می‎کردند. در ابتدا انسان‎ها با شکار کردن زندگی خود را می‎گذراندند. انسان‎ها به طور اتفاقی دریافتند که می‎توان با کاشتن دانه‎ها گیاهان جدیدی کاشت و از آن‎ها برای غله و غذای خود استفاده کرد. در واقع این فکر هنگامی به نظر آنان رسید که فهمیدند، وقتی که دانه‎ای بر زمین می‎افتد و در خاک فرو می‎رود، پس از مدتی سبز شده و گیاه جدیدی به وجود می‎آید.

پس از این انسان‎ها مزارع زیادی را به وجود آوردند و در کنار آن‎ها خانه‎های ابتدایی ساختند. البته آن‎ها می‎دانستند که باید در جاهایی زندگی کنند که آب کافی داشت و می‎شد در تمام طول سال آب در اختیار داشت. به همین دلیل آنان به کناره رودخانه‎ها روی آوردند و در آن مناطق ساکن شدند. همچنین آنان یاد گرفتند که با انتخاب دانه‎های مرغوبتر، محصول بهتری به دست آورند.

در ابتدا شکارچیان بدنبال گله به هر سو می‎رفتند؛ همچون سرخپوستان که گله‎های بزرگ بوفالو را دنبال می‎کردند. احتمالا شکارچیان عصر سنگ بتدریج گله‎ها را به چراگاهایی بسیار غنی که دسترسی بدان آسان بود رانده و در آنجا آنها را بصورت حیوانات نیمه وحشی نگه می‎داشتند؛ همچون کابوی‎ها که گله‎های بزرگ را در یک منطقه نگهداری می‎کنند. بالأخره تعدادی از حیوانات چنان رام شدند که بتوان آن‎ها را در مزرعه نگه داشت. حالا نوبت کشاورزان بود تا کنترلی بر پرورش حیوانات داشته باشند. بدین ترتیب نوعی از حیوانات اهلی که ما می‎شناسیم، بوجود آمدند.

با افزایش خانه‎ها در کنار یکدیگر روستاها به وجود آمدند. روستاها محلی بودند که کشاورزان در آن می‎توانستند به یکدیگر کمک کنند. اکنون انسان‎ها با انتخاب زندگی یکجانشینی می‎توانستند برای خود خانه بسازند، اثاث و ظروف تهیه کنند و وقت بیشتری صرف ساخت اشیاء بکنند.