آبراهام در شیکاگوی دوران جنگ از پدری آمریکایی-ایرلندی و مادری تُرک، با تبارِ یونانی و هندی زاده شد. او با قصه‌های سادهٔ مادربزرگ رشد کرد و به داستان‌های پیچیدهٔ دهه‌ها و منطقه‌های آشفته پا گذاشت.

در نیویورکِ ۱۹۵۸، آبراهام با دو عشقِ ممنوع شیدا می‌شود. در دههٔ شصت، پزشکی می‌خوانَد تا دیگران را درمان کنَد، ولی خود در ویتنام آسیب می‌بیند. در سفر به ایران در دامِ مرگبارِ چریک‌های ضد شاه می‌اُفتد و عشق، او را بیرون می‌بَرد.

پس از انقلابِ ایران، شیفتگی به فرهنگِ پارسیان او را به سفارت آمریکا در تهران می‌کِشد، جایی که انقلابی‌های کینه‌توز ۴۴۴ روز گروگانش می‌گیرند. در زندان از خود می‌پُرسد:’چرا بسیاری به قصه‌ها می‌چسبند و داستان‌ها را وامی‌گذارند؟‘

در ۱۹۸۱، با سازشِ ایران و آمریکا به رهایی می‌رسد. ولی او هنوز برای آزادی می‌کوشد. عشق را باز می‌یابد و داستان آغاز می‌شود.

در هنگامهٔ پاندمیِ کووید، چالش‌ها پیشرَویِ او را کُند می‌کُنند. آبراهام بُحران‌ها را پیروز پشت سر می‌گذارد و تپشِ زندگی را در آغوشِ مِهر می‌بیند.