Asmin

Üç yıl… Sanki bir ömür geçti üzerinden. Zaman, kimi yaraları kabuk bağlatıyor, kimi kırgınlıkları ise kalbe gömüyordu. Ama bazı acılar var ki, ne zamanla geçiyor ne de unutuluyor. Sadece üstüne yeni sevinçler seriliyor da biz farkında olmadan acıları yüreğimizde bastırıyoruz. Belki de hayat, unutmadan kabullenmenin adıdır.

Ezman, Seyran, Elvan… Üç melek… Sabahları onların sesiyle uyanmak, geceleri biri ateşlendi mi sabaha kadar başında nöbet tutmak, bazen bir yudum çayı bile içemeden günü tamamlamak demekti… ama yine de kalbimdeki o devasa boşluğu onlar doldurdu. Evet bakıcılarımız var ama ben son bir yıldır artık çocuklarıma kendim bakmak istedim. Onlarla vakit geçirmek beni mutlu ediyordu. Sadece evin işlerine bakan yardımcılarımız vardı. Çocuklarıma anne olmak istiyordum. Bakıcıyla değil, anne şefkatiyle büyümeye hakları vardı üçü bir arada baş edilmesi zor olsa da…

Mirhan…

Bu kadar huysuz, bu kadar ketum bir adamın bu kadar iyi bir baba olacağını kim bilebilirdi? Üç çocukla baş etmek kolay değil ama o, her akşam yorgun argın eve döndüğünde önce çocuklarımızı kokluyor, sonra gözlerini bana dikiyordu. “Tüm yorgunluğum gitti,” dediği her seferde içim bahar bahçe oluyordu.

“Eee Mirhan beyciğim, bugün ne yaptınız bakalım,” diyen ben değildim. Elvan gözlük takıp first Leydi edasıyla Mirhan’la konuşuyordu.

“Prenses, bugün çok çalışıp çokça para kazandım ve bil bakalım ne aldım?”

Elvan heyecanla el çırpıp Mirhan’a koşarken Seyran ile Ezman’da kıskanıp oyunu bırakarak Mirhan’ın bacaklarına yapıştılar. Mirhan cebinden çikolata çıkarınca hepsi çikolatasını alıp açtırmak için bana geldiler. Açma görevlisi bendim.

Çikolatalarını alıp gidince çocuklar, Mirhan kolunu omzuma atıp “Seni de unutmadım,” dedi.

“Aaa bana da mı çikolata aldın?” diye sordu.

Tek kaşını kaldırdı. “Aslında sana aldım ama sen değil ben yiyeceğim, hem de amc..” dediğinde karnına vurdum.

“Sus çocuklar duyacak!” dedim.

Mirhan ise pis pis gülüp “Hayatın gerçekleri yavrum,” dedi. Belimden tutup yanağımdan sulu sulu öperken içim gıdıklandı. Bu adam bana her dokunduğunda olan şey yine oluyordu.

“Yapma çocukların yanında,” diye mırıldandım. Ama aslında bu ilgisi hoşuma gidiyordu.

“Tamam senin çikolatanı çocuklar yatınca vereceğim zaten,” dedi. “Şimdiden çikolatalı Asmin yemek için sabırsızlanıyorum.”

“Yaşlandıkça edebin bozuldu.” Mirhan tek kaşını kaldırıp bana baktı. Adamın kırmızı çizgisi yaşı. Tamam o kadar da yaşlanmadık ama ona takılmak da hoşuma gitmiyor değil.